RAAMH

Ontmoet de kunstenaar: Wouter Roest

Met TERRATOMIA wil ik mensen meenemen naar een andere wereld. Een wereld waar absurde gruwelijkheden lijnrecht tegenover de felgekleurde en soms schattige taferelen staan.

Mijn inspiratie haal ik uit allerlei hoeken, vaak kijk ik ook terug naar schetsboeken of maak ik nieuwe schetsen voordat ik begin. Ook zijn virtuele werelden, zoals in games, altijd wel een bron van ideeën voor mij. Hoewel ik weinig directe citaten naar specifieke games heb, denk ik wel dat al die duizenden uren die ik van kinds af aan digitaal heb doorgebracht wel een bepaalde beeldtaal hebben gevormd in mijn hoofd. Wat ik in mijn werk belangrijk vind, is dat als je als kijker het werk ervaart je steeds weer nieuwe ontdekkingen kan doen. En waar je zelf je eigen verhaal of betekenis op kan projecteren. Ik breng elementen wel samen en denk in het maakproces wel na over zekere achtergronden, maar op dat punt is het nog van mij. Nu het tentoongesteld wordt is het van iedereen.

Het maakproces is een fantastische periode geweest, in pakweg 10 maanden tijd heb ik stap voor stap de wereld ontwikkelt. Het oplossen van visuele problemen en het vinden van technisch/ambachtelijke oplossingen heeft me deze tijd veel beziggehouden. TERRATOMIA is mede mogelijk gemaakt door moderne technieken zoals het 3D-printen in hars, waarmee een hoge detaillering mogelijk gemaakt is. Digitale modelleer programma’s zoals Blender fungeert als mijn virtuele klei die ik met behulp van pen-display tablets kan vormen en waarmee toch een soort handschrift herkend kan worden. Veel technieken heb ik binnen dit proces kunnen leren of verfijnen.

Als je langs de installatie in de Haniasteeg loopt, denk dan eens na over de mogelijkheden van de ruimte. Er zijn oneindig veel mogelijkheden, gekker dan je gekste ideeën. Wat gaat er nog meer schuil? Gebruik je fantasie en maak je eigen werelden, want alles is mogelijk!

Curators view: Jurre Huitema

Kunst wordt voor mij interessant wanneer alle drempels en hindernissen worden weggehaald. Wanneer je als persoon of als groep in aanwezigheid kan zijn van het kunstwerk en je kan verhouden tot het kunstwerk. In welke manier zich dit ook uit. Emoties van vreugde tot ongeloof of woede en frustratie, gesprekken, vragen of nieuw denken. De drijvende kracht achter deze ontmoetingen is nieuwsgierigheid.

Met Terratomia, heeft RAAMH gekozen voor het fascinerende effect van gruwelijk detail en speelse verwondering over de mogelijkheden van het universum om de kijker nieuwsgierig te maken. Vanuit mijn rol als curator van RAAMH hoop ik drempelloze ontmoetingen met kunst en cultuur te faciliteren.

Terratomia van Wouter Roest maakt van de RAAMH voor de duur van de expositie een hoekje van het universum, zoals Wouter de kunstenaar deze voorstelt. Het is ergens ook een persoonlijk werk, wat op verhulde wijze Wouter voorstelt aan ons als kijker. De installatie is een kijkje in de visierijke geest van Wouter.

Als je in de avond na het schemer de steeg in loopt. Zie je uit het raam een samenstelling aan kleuren komen. Deze kleuren mix, kaatst op de grond en de muur tegenover en lokt je naar het raam. Zoals de felle kleuren mix van een stuk snoepgoed. Staande voor het raam tuur je in een zwart gat, dat door Wouter is bevolkt met asteroïde. Allemaal bewoonde werelden. De ene gevuld met een tafereel nog meer bijzonder dan de vorige. De verschillende kleuren die door het licht op de rotsen te zien zijn verduidelijken het sculpturale aspect van deze installatie. De verschillende kanten worden door drie lampen, ieder met een andere kleur, anders belicht. Dit creëert een bijna grafische visueel. Alsof de Installatie uit een goed getekend en gecomponeerd stripboek komt.

Wat ook opvalt, is dat op nadere inspectie Wouter het niet erg vindt om je uit de illusie te halen. De asteroïde hangen aan draden die bovenin op simpele manier bevestigd zijn aan een raster dat aan het plafond hangt. Grote metalen buizen die facilitair van aard lijken te zijn, sieren het plafond. Er is geen mysterie in hoe de installatie gehangen is. Dat mag je zien van Wouter. Misschien komt dit ook wel door zijn educatie achtergrond, de kijker aanzetten tot maken door te laten zien hoe het kan.

Meerdere keren in het verloop van deze samenwerking heb ik Wouter een kruising genoemd van dr. Frankenstein x Eise Eisinga, ofwel de “gestoorde hemel bouwer.” Gegeven het feit dat het universum oneindig is en dus alle mogelijke dingen er kunnen rondzwerven is deze voorstelling misschien wel niet eens zo gestoord. En ergens daar in zit ook de geruststellende boodschap van dit uitgewerkte gedachten experiment van Wouter: Alles wat wij als mensen kunnen bedenken, alles waarvan wij denken dat het onmogelijk is, moet in logica ergens in dit oneindige universum bestaan. Als dat niet een geruststellende en relativerende gedachte is, dan weet ik het ook niet meer.

Wouter Roest: Terratomia
20.05.2022 tot 01.07.2022

Caya Emmelkamp: Lezy Lecker Land 2004
01.04.2022 tot 13.05.2022

Caya Emmelkamp: Lezy Lecker Land 2004

Met trots kan RAAMH aankondigen dat we vrijdag 1 april (geen grapje) al weer de derde expositie gaan openen. Caya Emmelkamp komt met Lezey Lecker Land 2004 het innerlijke kind in ons allen naar boven brengen! Met een kleurrijke installatie zet Caya de deur open naar haar jeugdsentiment en hoopt zo ook dat van ons te bereiken. Het kunstwerk is een performance welke 1 keer per week zal worden uitgevoerd de data en tijden hiervoor zijn vermeld op de poster, daarnaast zullen we natuurlijk via de socials herinnering plaatsen. Dus! Vanaf 1 april af aan wordt het huppelen als je de Haniasteeg passeert.

De feestelijke opening zal vrijdag 1 april plaatsvinden om 16:30 bij de RAAMH in de steeg. Met traktaties, liedje zingen en natuurlijk de performance zal de opening zich voltrekken. Hierna is nog tijd voor een drankje in Neushoorn.

Ontmoet de kunstenaar: Caya Emmelkamp

Er zijn een aantal specifieke herinneringen die ik heb aan eten.
Mijn Pake en Beppe pasten vroeger op mijn zusje en mij. Dan kregen we een boterham, die lag op een Suske en Wiske bord. Het was een boterham met boter en kaas erop, gesneden in perfecte vierkante stukjes. We aten met een vork. En we speelden een wedstrijd wie als eerste haar vierkantjes op at. Hoe meer stukjes weg geprikt waren, des te meer tante Sidonia te voorschijn kwam op je bord. Een opgegeten boterham beloonde je met een prent van Suske en Wiske.

Wanneer ik over mijn eigen herinneringen praat met anderen, merk ik dat bij deze bij de ander ook naar boven komen; Het proeven van een nieuwe limonade smaak, een lepeltje suiker wanneer je bij je oma op bezoek kwam, appeltjes met kaneel in je broodtrommeltje vinden. Lazy Lecker Land 2004 neemt je even terug mee naar je eigen kindertijd. Opzoek naar weer een stukje verwondering met eten en deze mee te nemen naar 2022.

Momenteel ben ik aan het afstuderen van de opleiding Illustration Design op ArtEZ Zwolle. Binnen mijn werk bevind ik mij vaak tussen de beeldende kunsten en theater in. Dit uit zich in installaties, video, decors en kostuums waarin ik aan de haal ga met thema’s als nostalgie en humor.

Curators view: Jurre Huitema

Kunst wordt voor mij interessant wanneer alle drempels en hindernissen worden weggehaald. Wanneer je als persoon of als groep in aanwezigheid kan zijn van het kunstwerk en je kan verhouden tot het kunstwerk. In welke manier zich dit ook uit. Emoties van vreugde tot ongeloof of woede en frustratie, gesprekken, vragen of nieuw denken. De drijvende kracht achter deze ontmoetingen is nieuwsgierigheid. Met Lazy Lecker Land 2004, heeft RAAMH gekozen om vrolijke kleuren en zoete vormen in te zetten om de kijker nieuwsgierig te maken. Vanuit mijn rol als curator van RAAMH hoop ik drempelloze ontmoetingen met kunst en cultuur te vasalitieren.

Lazy Lecker Land 2004 van Caya Emmelkamp neemt de kijker terug in de tijd. Kijk maar op de poster die zal je vertellen dat je in 2004 moet wezen. We kijken naar binnen en we kijken het jeugdsentiment van Caya in. Met name het sentiment rondom eten en hoe bijzonder ze dat vond. Misschien vinden we eten nog steeds wel bijzonder. Maar stel je eens voor een wereld waar je nog niet van geproefd hebt en al dat eten kun je niet zelf kopen maar worden voor je op tafel gezet. Dan is er nog maar één ding te doen: proeven!

Helaas kunnen we bij RAAMH geen luikje openen. Dus heeft Caya sculpturale vormen gevonden die precies die verwondering over proeven visueel moeten communiceren. De tafel is overdadig gedekt met fel gekleurde vormen die doen denken aan fruit, groenten, ijs, slagroom boter, kaas en eieren.

Terwijl je de tafel bekijkt duikt er een persoon op aan het einde van de tafel. De tafel is aan het einde zo hoog dat het persoon wel een kind lijkt en maar net met de bovenkant van het torso boven de tafel uitkomt. Voor het persoon licht wat op tafel maar je kan niet goed zien wat het is.

Aan de voorkant van de tafel hangt een t.v. Hier op zijn handen te zien rondom een bordje met een broodje kaas welke heel precies in vierkantjes is gesneden. Eén van de handen pakt een vierkantje en tilt het op. Zodra de hand uit beeld is, verschijnt één hand van de persoon die aan het eind van de tafel staat. Het persoon stopt het vierkantje brood met kaas in de mond een eet het op. Het persoon kauwt bedachtzaam en slikt door. Het persoon pakt nog een vierkantje brood met kaas en stopt het in de mond. Kauwt bedachtzaam en slikt door. En nog één, en nog één, en nog één.

Door de voorspelbare herhaalde handling krijg je de tijd om je ogen nog eens de kost te geven. En misschien ben je al langzaam aan het wegdromen naar je eigen ervaringen met eten. Vooral die ervaringen waar in jij ook zo aandachtig en bewust met je eten omging. Misschien was dat pas geleden. Een feestmaal met familie? Een keer in een nieuw restaurant? Of die keer dat je toch eens een nieuw recept probeerde? Maar misschien was het ook wel een hele poos terug. Terug naar je kindertijd? Wie weet waar deze expositie je heen brengt. Iedereen heeft zijn eigen 2004.

Hannes Schievink: Repiklepsis, (Re-) Enchantment of the Holy Spirrrit
24.12.2021 tot 25.03.2022

Hannes Schievink: Repiklepsis, (Re-) Enchantment of the Holy Spirrrit

This Christmas eve RAAMH opens the second exhibition. An alternative protestant altar will fill the space to give the two Protestant secraments more magic. For six weeks, the alley will be a place of souls’ salvation for those who can’t handle the harsh cold nights and want to seek out the mystical.

Opening is on Friday 24th of december at 16:30

The exhibition is on until the 25th of March

Meet the artist: Hannes Schievink

Veel concepten met een natuurlijk-magische aard zijn inmiddels onttoverd; de kerstboom kent haar ‘heidense’ origine niet meer, Kerstmis en Christus zijn een optioneel koppel, de Bijbel wordt een historische bron en een gebed een gedachte met grootheidswaanzin.

In ‘Repiklepsis – (Re-)Enchantment of The Holy Spirrrit’ nodigt beeldmaker Hannes Schievink (2001) uit om de nuchtere muren te doorbreken en de heilige postduif weer op en neer te laten vliegen. Schuilt er een ritueel in een onverwachte hoek? Of ligt er een spreuk op de loer? Laat je werkelijkheid ‘hertoveren’.

Hannes Schievink is afgestudeerd aan Illustration Design aan ArtEZ Zwolle. Hij vertaalt zijn tekeningen naar speelse installaties en videowerken waarin humor en spiritualiteit centraal staan.

Curators view: Jurre Huitema

Wat voor mij bij RAAMH belangrijk is laagdrempeligheid. Dit word in mijn optiek niet alleen bereiken door de locatie maar ik wil ook dat het kunstwerk zelf een toegankelijkheid heeft. De expositie hoort in mijn idee in te spelen op de locatie. Je loopt door die steeg en je komt het tegen, dan sta je voor andere dingen open dan in een standaard expositieruimte. Ik wil verrassen, de aandacht trekken en dit mag ook op met een beetje humor of absurdisme.

Repiklepsis van Hannes Schievink doet dit onder andere met blacklight oranje duiven en kaarslicht. Met name na zonsondergang wordt de kijker bij RAAMH door de lichten en kleuren gelokt te kijken en wanneer je ogen hebben gewend aan wat er allemaal te zien is moet er nog begonnen worden met het verklaren. De sfeer die wordt neergezet in de installatie en de beeldentaal gebruikt, verkondigen iets religieus misschien een ritueel. Het blijkt een altaar en de ceremoniemeester heeft op je gewacht.

Als de kijker geen verdere interesse heeft dan heeft deze in ieder geval al een bijzondere ontmoeting gehad. Mocht de kijker een beetje weten van religieuze symboliek wordt hem een raadsel en een puzzel aangeboden, welke eindigt in een nog te beantwoorden vraag.

Aan de duiven kan je aflezen dat het een christelijke ceremonie is, de duif is het symbool van de heilige geest. Je kan aflezen aan de twee Iconen, die van kettingen van het plafond hangen, dat er hier vanuit een protestantse kijk op het christendom is gehandeld. De twee iconen geven de de twee protestantse sacramenten weer: de doop en de eucharistie. Het altaartje blijkt naar betere inspectie een doopvondt te zijn maar wie of wat moet er gedoopt worden? Wat een sfeer, wat een magie! Dit lijkt meer op een een sjamaan dan een dominee. Heel anders dan de bekende protestantse kerkinterieurs die we hier in het noorden kennen. En dat is JUIST wat Hannes wil bereiken met deze installatie. De vraag is alleen, wat is dit?: Een sekte? Soft katholiek? Heel erg protestants? Een voorspelling? Of een nachtmerrie?

Het enige wat je kan doen is zelf naar RAAMH komen en ook betoverd raken

Site van de Kunstenaar: http://www.hannesschievink.nl/

Montserrat Camargo: Jugando a la Casita
05.11.2021 tot 17.12.2021

Montserrat Camargo: Jugando a la Casita

This fall, RAAMH starts for real. We are proud to present a new preformance by Montserat Camargo. The Prefomance will be played periodically, but the presence of the artist will remain throughout the exhibition. for six weeks, RAAMH becomes a very intimate glimpse into a living room.

Opening is on Friday 5th of November at: 16:30
The exhibition can be seen until December 17th

Jugando a la Casita Artist Statement

I like to say I enjoy making people uncomfortable
In my practice I play with my life as a concept that moves between the inside and outside of the work, myself becoming the object of intimacy for the viewer. I wonder, do we exist on our own, or through the construction in the eyes of the other? Most times I find a sense of urgency to endeavor with an invisible character. There seems to be someone who hides in the work but can’t be seen. It is addressed to a someone, and it acts as a protagonist. We can never know whom it is or if it exists. Perhaps there is no one and it’s simply an illusion that as the artist I create around myself. I’m interested in exploring the rejection of ownership of me, and whoever ventures into the work has the power over my actions through interpretation. There should be enough freedom for the viewer to occupy a metaphysical space.

This project came to life after being confined to “the house” as the center of all things. In my previous home, my neighbors where only separated by a narrow a street, both of our apartments had huge windows and we let the curtains open. I could look directly into a couple’s kitchen; a girl playing video games and a guy playing guitar. It felt as if I knew them, after months of observing, I wondered if they were happy together, wondered if they asked about me in return. The relationship between viewer and performer fascinates me, I want to question the limits of privacy and intimacy, something that is lacking in our modern world. The performers will play me (girls with long brown hair), while I look. Who is who? We are playing inside this house. As more often than not, I have the unbearable need to live as characters following a script, perhaps to liberate myself from the burden of my own life.

Artists website: montserratcamargo.com

Contact: ophetraamindehaniasteeg@gmail.com

Curators: Jurre Huitema & Jan Herman de Boer
PR and foto's: Natalia Balanina
Posters: Hannes Schievink & Daan Zijlstra (tot 2022)
Ondersteuning: Neushoorn
Webbeheer: Jan Herman de Boer

Anne Fie Salverda: Brekend Licht (door Media Art Friesland)
02.12.2022 tot 07.01.2023

Vanaf 2 december a.s. is in RAAMH, expositieruimte voor aanstormend lokaal talent in Leeuwarden, de presentatie ‘Brekend licht’ van de jonge Leeuwarder kunstenaar Anne Fie Salverda te zien. In de kleine ruimte in de zijgevel van de Neushoorn, die aan de Haniasteeg grenst, is dan een dromerige video installatie te zien. De installatie is ontwikkeld en voor het eerst gepresenteerd op het Interference Young Masters Festival in Tunis in juli 2022.

Anne Fie Salverda is geïnspireerd door de bewegingen en vormen van open water en speelt met de mogelijkheden van licht en objecten. Ze toont animaties die met behulp van beamers en prismas niet alleen de kleine expositie van RAAMH zelf verlichten. Ook de aangrenzende Haniasteeg wordt onderdeel van het kunstwerk. In een fascinerend spel van licht en vorm die ontstaan uit het samenspel van animatie veranderen kleuren en vormen en dringen door het raam de straat op.

De kunstenaar is in 2018 afgestudeerd van de Academie voor Popcultuur in Leeuwarden en heeft sindsdien in binnen- en buitenland gewerkt, vaak in samenspel met muzikanten, dichters en dansers. De deelname aan Interference Young Masters ging ook gepaard met een coachingstraject, online en ter plaatse in Tunis. Naast een aansprekende audiovisuele ervaring bieden, willen organisatoren RAAMH en Media Art Friesland (MAF) door dit project de aandacht vestigen op het belang van internationalisering en de waarde van buitenlandse ervaringen voor kunstenaars. Anne Fie kwam hierdoor in contact met internationale curatoren en collega kunstenaars, en deed ervaring op in het produceren en presenteren van werk in een andere culturele omgeving. Ze werd hierdoor ook geïnspireerd tot een nieuw substantieel project dat zij voor de LUNA Nights 2023 (9-11 februari) ontwikkelt en waarin zij veel van haar indrukken verwerkt.

MAF in RAAMH wordt gefaciliteerd door Neushoorn en Keunstwurk dat voor dit project een internationaliseringsbudget voor beeldende kunst beschikbaar stelt. RAAMH is een project van Jan Herman de Boer en Jurre Huitema waarmee zij laagdrempelig jonge Friese kunstenaars in de kijker spelen. Media Art Friesland zet zich in voor mediakunst en neemt graag de uitnodiging aan om met MAF in RAAMH de uitkomsten van internationalisering, die o.a. het LUNA Festival teweegbrengt, te presenteren.

Beeldmateriaal door Gabe Kamphuis
@gabekamphuis op Instagram

Maaike Meindertsma: Via Rastello (door Media Art Friesland)
14.01.2023 tot 19.02.2023

Vanaf 14 januari a.s. presenteert RAAMH, expositieruimte voor aanstormend lokaal talent in Leeuwarden, de presentatie ‘Via Rastello’ van de jonge kunstenaar Maaike Meindertsma. In de kleine ruimte in de zijgevel van de Neushoorn, die aan de Haniasteeg grenst, is dan een video installatie te zien. De installatie is ontwikkeld en voor het eerst gepresenteerd tijdens een kunstenaarsverblijf in het Italiaanse Gorizia vanuit Media Art Friesland en Invasioni Creative in het kader van Botteghe Digitali', een Summerschool voor jong talent in de mediakunst..

Het werk ‘Via Rastello’ is een reis door de historische straat Via Rastello in Gorizia, Italië. De straat was ooit hét commerciële centrum van de stad, maar is door de jaren heen in drukte en populariteit afgenomen. In de film legt Maaike Meindertsma te voet en op haar tenen de route af van een in het eind van de 18e eeuw rijdende tram. Het werk wordt hierdoor zowel een performatieve handeling als een film. De film laat in een reis van ochtend tot avond het contrast tussen de overgebleven levendigheid en de verlatenheid van de straat zien.

Maaike Meindertsma, geboren in Leeuwarden en opgegroeid in het Friese Joure, studeerde in 2022 af aan Academie Minerva in Groningen. In haar werk houdt ze zich bezig met onderwerpen zoals het lichaam, het brein en beweging en ze combineert haar beeldende werk vaak met sport en onderzoek. In RAAMH presenteert zij een van haar meest recente films ‘Via Rastello’,

In de Haniasteeg wordt Maaikes werk onderdeel van deze stille, maar zeker niet verlaten locatie. De film krijgt op deze nieuwe plek een nieuwe betekenis: het werk wordt onderdeel van de stad in het algemeen, waarin lichamen lopen, stilstaan en werk verrichten en waarin levendigheid en verlatenheid zich telkens weer afwisselen.

MAF in RAAMH wordt gefaciliteerd door Neushoorn en Keunstwurk dat voor dit project een internationaliseringsbudget voor beeldende kunst beschikbaar stelt. RAAMH is een project van Jan Herman de Boer en Jurre Huitema waarmee zij laagdrempelig jonge Friese kunstenaars in de kijker spelen. Media Art Friesland zet zich in voor mediakunst en neemt graag de uitnodiging aan om met MAF in RAAMH de uitkomsten van internationalisering, die o.a. het LUNA Festival teweegbrengt, te presenteren.

Beeldmateriaal door Gabe Kamphuis
@gabekamphuis op Instagram

Berber Struiksma: Lekker Koese Lytse Boef
01.02.2023 tot 16.02.2023

Berber Struiksma: ‘Lekker Koese Lytse Boef’

In deze bontgekleurde en rauw gevatte video-installatie van Berber Struiksma worden sprookjes met licht en textiel helemaal uitgekleed. Het sprookje van de mode-industrie is als eerste aan de beurt. De mode-industrie lijkt afhankelijk van een bepaalde mate van pretentie; is die echt nodig of is er een alternatief? Met haar doe-het-zelf ethos steekt Berber de draak met deze pretentie en gaat ze op zoek naar een alternatief.
De felgekleurde projecties, op hergebruikt textiel en papier, brengen karakters voort die zich net zoals computervirussen in je computer nestelen, zich nestelen in onze realiteit. Berbers karakters maken hun eigen sprookje met een nieuwe hiërarchie: komt dat zien, komt dat zien.

Berber Struiksma is vers afgestudeerd van de HKU op fashion design te Utrecht (2023) waar haar afstudeerwerk ‘The fool who planted the baked potatoes’ de nodige aandacht kreeg en werd gewaardeerd met de HKU Prijs gemeente Utrecht.

Berbers werkmethode is verwikkeld met haar ethos waar hergebruik een belangrijke pijler is. Niet alleen hergebruikt ze bestaande voorwerpen om een nieuw beeld mee te maken, Berber maakt er haar kracht van om vanuit oud werk nieuw werk te maken. Zowel textiele als digitale onderdelen van oude installaties vinden nieuw leven in nieuwe contexten en maken ontwikkelingen door.

Berber toont een nieuw werk bij RAAMH getiteld ‘Lekker Koese Lytse Boef’
In dit werk legt Berber het sprookje van de mode-industrie ten ruste, of juist de mode-industrie zelf? Het instoppen van deze ‘lytse boef’ wordt bijgewoond door personages die als schimmen of zelfs geesten hun laatste eer bewijzen aan dit schepsel. Wat is de stemming? Een van rouw of een van opluchting? Zullen we zonder kunnen of gaan we het missen? Wordt er een grafrede gebracht of een toost uitgebracht?

Noa Zuidervaart: leaking, sponging, sloshing, dripping

Tactiel vormgegeven kunstwerken. Organisch in stijl en fluïde van karakter. Waar ook een ambigue symboliek in schuil gaat. Al snel heb je het in de gaten. Hier worden grote vragen gesteld. maar geen geschreeuwde standpunten. Juist wordt je kalm gevraagd om na te denken. Wat zijn we? En hoe zijn we? Waar komen we vandaan? En waar gaan we heen? Noa Zuidervaart is bezig met hoe we naar elkaar en de wereld om ons heen kijken en hoe we elkaar begrijpen. Door aan te nemen dat het hoofdaspect van ons bestaan is dat we uit water bestaan, kunnen we ook op een andere en meer verbonden manier naar andere organismen kijken waarmee we deze wereld delen.

Noa Zuidervaart: leaking, sponging, sloshing, dripping
23-02-2024 t/m 08-03-2024

Kunst heeft pas betekenis als het gezien wordt. Kunst wordt voor mij interessant wanneer alle drempels en hindernissen worden weggehaald. Wanneer je als persoon of als groep in aanwezigheid kan zijn van het kunstwerk en je kan verhouden tot het kunstwerk. Op welke manier dit zich ook uit. De drijvende kracht achter deze ontmoetingen is nieuwsgierigheid. Met Lekker Koese Lytse Boef, heeft RAAMH gekozen om met bonte kleuren, rauwe beeldtaal en aanwezige videoprojecties je aandacht te richten en nieuwsgierigheid te wekken. Vanuit mijn rol als curator van RAAMH hoop ik drempelloze ontmoetingen tussen kunst, cultuur en kijkers te faciliteren, of deze ontmoeting nu gepland was of pure toeval.

‘Lekker Koese Lytse Boef’ van Berber Struiksma probeert het sprookje van de mode-industrie uit de doeken te doen. Een industrie die op bijna Disney-schurkachtige proporties kleding en accessoires blijft uitspuwen. De tijd dat er te weinig in de wereld is, is voorbij. Al houdt deze schurk, onze Lytse Boef, deze fabel graag in stand. Dat er altijd maar meer moet komen. Maar waar een schurk is, is ook een held. De kunstwerken van Berber zijn volledig gemaakt van hergebruikte materialen, kleding, stof, speelgoed, ornamenten en accessoires. De werkmethode en ethos van Berber en de thematiek van deze installatie bij RAAMH gaan naadloos in elkaar over.

Lopend door de Haniasteeg word je onthaald door een samengesteld gezelschap van kabouters, poppenkoppen, grimasendse maskers, kostuums en de figuur van een gehoorde persoon (de Lytse Boef). Het maakt al snel duidelijk dat de vrolijke kleuren die op het eerste gezicht je tegemoet komen een zoet lokkertje zijn. De Lytse Boef die op de grond ligt is de hoofdpersoon en alle andere figuren lijken wel als toeschouwers er omheen te zijn gaan staan. Ook de projecties en de schermpjes lijken wel als verschijningen, als geesten die deze gelegenheid bijwonen.

Als dit een sprookje is, dan wil ik het niet graag voor het slapengaan hebben gehoord. Maar dat is het toch, een sprookje. Een sprookje waar menige mensen in geloven en maar half van snappen wat voor schade het aanricht.

Berber wil deze schurk, liefkozend de Lytse Boef genoemd, ten rusten leggen. Niet een sprookje voor het slapen gaan, maar een sprookje dat mag gaan slapen. En als het aan Berber ligt nooit meer wakker wordt. Maar wat betekent dit voor ons? Onze maatschappij is inmiddels verslaafd geraakt aan dit sprookje en kan zich eigenlijk amper voorstellen hoe de wereld eruitziet zonder massaproductie. Is deze video-installatie van Berber een voorbeeld van hoe het ook kan? Of de wereld waar we afscheid van nemen? Zal de tijd het ons leren of ons een lesje leren?

Voor antwoorden op deze vragen en meer kun je zelf op onderzoek uit gaan.

door Jurre Huitema

Noa Zuidervaart is afgestudeerd aan ArtEZ in Zwolle voor Illustratie en design (2021) EN heeft daarna bij Kunstpodium T in Tilburg een Apprentice Master Programma afgemaakt (2022). In 2023 won Noa de Jan Naaijkensprijs, uitgereikt door Kunstpodium T. RAAMH is heel blij dat we Noa in Leeuwarden een podium kunnen bieden. Noa werkt graag in samenwerkingen. Ook dit project is een uitkomst van Noa’s nieuwsgierigheid naar anderen, hun werkwijzen en kwaliteiten. Ook voor dit project is Noa samenwerkingen aangegaan.

Bij RAAMH toont Noa een nieuwe kunstfilm die de verbintenis van organismen onderzoekt door water en ons bestaan uit water als centraal gegeven te zien. De film wordt getoond met en ondersteund door een installatie bestaand uit attributen uit de film. Het werk vraagt van de kijker om zich voor te stellen dat we ons op een andere manier kunnen verhouden naar onze directe en indirecte leefomgeving. Wat gebeurt er als we een meer fluïde opvatting over onszelf erop na laten? En we zouden kijken naar die gelijken in andere organismen om ons heen? Als we allemaal slechts zakken water zijn, wat maakt ons dan belangrijk?

Opening: 23-02-2024 om 16.30
Te zien: 23-02-2024 tot en met 08-03-2024
Openingstijden: Van 15.00 tot 20.00 uur

Melissa Oosterloo: Wat jij niet ziet
15-03-2024 t/m 26-04-2024

Melissa Oosterloo: Wat jij niet ziet

Melissa Oosterloo exposeert voor het eerst haar werk ‘Wat jij niet ziet’, een installatie die ons een inkijkje geeft in Melissa’s leven met de ziekte van Crohn en de sociale impact die deze immuunziekte met zich mee brengt. Deze solo-expositie vindt plaats in de kleine expositieruimte die door een groot raam vanuit de Haniasteeg te zien is: RAAMH. Tijdens de COVID-19 pandemie hebben we allemaal de sociale gevolgen van ziek zijn meegemaakt, Melissa haakt in op dit gevoel. Met haar installatie laat ze zien dat ondanks de grote sociale impact van COVID-19 is afgenomen, mensen met een chronische ziekte nog steeds moeten leven met het afzeggen van plannen en isolatie.

In 2019 studeerde Melissa af aan de opleiding docent beeldende kunst aan de NHL Stenden Hogeschool in Leeuwarden en werkt met een hoop verschillende ambachtelijke technieken, waaronder realistisch schilderen, edelsmeden en zeefdruk. In haar afstudeerwerk liet ze met een object van gezeefdrukte glazen panelen whatsappberichten zien waarin ze wordt afgewezen. Melissa’s werk is persoonlijk, maar zet aan het denken over bredere maatschappelijke thema’s.

In de periode waarin velen van ons zich zorgen maakten over de COVID-19 pandemie was Melissa vooral bezig met de ziekte van Crohn. Sinds haar tweeëntwintigste worstelt ze met deze chronische ziekte, maar niet eerder heeft het haar zo de das om gedaan als in 2020 tijdens een opvlammingsperiode van deze immuunziekte. Met name het sociale aspect van de ziekte licht ze uit, gemaakte plannen moeten vaak worden afgezegd. Dit is iets waar Mellisa dagelijks mee in aanraking komt. ‘Ik mis energie’, ‘ik heb teveel pijn’, ‘ik kan niet eens meer opstaan’. Dit zijn geen smoesjes, dit is de werkelijkheid.

Opening: 15-03-2024 om 18.00
Te zien: 15-03-2024 tot en met 26-04-2024
Openingstijden: Doorlopend

Als ik in de avond de steeg passeer, knalt de groene gloed uit de exporuimte de steeg in. Van een afstand kan je zien dat er weer wat in RAAMH te zien is, dat er licht brandt. Ik stap voor het raam en kijk naar binnen. De eerste associaties zijn met sciencefiction-laboratorium. De groene verlichting laat doen lijken alsof hier iets organisch wordt gekweekt in een reageerbuis. Het scherm voor mij laat organisch afwisselend verschillende tinten groen zien alsof het kweekproces wordt gemonitord.

Totdat de openingsscène van de kunstfilm start. We zien een duinlandschap. De wind waait, de zee is dichtbij. Zandduin kust is een van de meest veranderlijke landschappen. Een landschap dat gevormd wordt door hoe wind en water duwen en trekken aan zand en dat zand op zijn plaats gehouden kan worden door de planten en dieren die er willen leven.

Twee personen betreden het landschap en gaan zich ertoe verhouden. De personen zijn er en dat is wat ze doen. Het zou zomaar kunnen dat het de eerste of wel de laatste mensen zijn die hier ooit zijn. In hun hand houden ze een schelp-achtig kunstvoorwerp dat wordt gebruikt om het water op te scheppen of de wind te horen. Een ondertiteling geeft cryptische aanwijzingen van de verteller in kern worden. De rode draad, of eerder gezegd de groene straal, is dat dit kunstwerk over water gaat. De verteller heeft het over ontstaan en groeien, over hoe we allemaal gevuld zijn met water. We zijn allemaal zakken water.

De twee personen komen bij een slenk in het duinlandschap en een van hen doet de schoenen en sokken uit om zo in het water in te stappen. Weer lijkt dit te onderstrepen dat water een lichamelijk iets is, dat we daar geen stof of leer, niks buiten lichamelijks tussen willen laten komen. De persoon in de slenk zoekt de bodem af en vindt keramieke tableaus met organische vormen en figuren er op. Ze lijken wel achter gelaten, als achter gelaten kennis van een vroeger volk.

Als je de blik van het scherm af laat gaan en installatie bijlangs kijkt. Zie je de herkenbare attributen uit de film, de schelp, de tableaus, het zand en de rand van het scherm is gedecoreerd met de organische onderdelen waarmee de verteller figuur is vormgegeven in de film. De hele installatie is met oog voor detail en tactiliteit vormgegeven. Als het ware door Noa’s zachte, aandachtige handen gekneed.

Er wordt hier in dit werk wel degelijk iets gekweekt, er wordt bewustzijn gekweekt. Dat wij, wij allemaal, alle organismen die hier op deze wereld leven, bestaan uit water. Dat is onze grote overeenkomst, dat is wat ons allemaal verbindt. En dat, die kennis, is het kweken waard.